"...– Εγώ ήμουν παιδί του χωριού στην Ηπειρο της δεκαετίας του ’50. Στο χωριό φυσικά δεν είχαμε ούτε εφημερίδες, ραδιόφωνα, εννοείται ούτε τηλεόραση. Η μόνη μας ψυχαγωγία ήταν η ακοή μας και τα μάτια μας. Αυτή η ζύμωση με τη φύση ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο για μένα. Πριν μάθουμε να διαβάζουμε τα φύλλα των βιβλίων, διαβάζαμε τα φύλλα των δέντρων. Ανήκαμε σε μια ενότητα με τα ζώα, τα φυτά, ενότητα σκληρή και τρυφερή. Εγώ είχα και ένα κοπάδι γιδοπρόβατα, έζησα περιόδους Ησιόδου.
Τα βράδια ακούγαμε ιστορίες, είτε φρικτές από τον Πόλεμο του ’40 και τον Εμφύλιο, είτε από τα παραφυσικά φαινόμενα ανθρώπων που τα πίστευαν. Μέσα στους αφηγητές ήταν η μάνα μου, ο παππούς μου. Ρώτησα λοιπόν κάποτε τη μάνα μου αν πιστεύει όντως σε αυτά τα πράγματα. Με κοιτάει καλά καλά και μου λέει, «παιδάκι μου, είσαι στα καλά σου που δεν υπάρχουν». Αυτά λοιπόν τα έφερα στην Αθήνα ως προίκα, όπως έφερε ο Κρυστάλλης τις μνήμες του. Κατά κάποιον τρόπο, όπως και άλλοι Ηπειρώτες συγγραφείς, φέραμε τις μνήμες μας, και από ένστικτο ή θάρρος αποφάσισα να γράψω αυτά τα φαινόμενα γιατί πίστευα σε αυτά. Ηταν μια πρόκληση για τον καιρό τους. Είναι σαν να φέρνεις γιδοπρόβατα στο Κολωνάκι. Το ρισκάρεις. Μπορεί και να γελοιοποιηθείς, να σε περάσουν για χαρτομάντη ή καφετζού. Ηταν εμπνεύσεις της ψυχής μου, γιατί αντιλαμβανόμουν ότι μέσα τους υπήρχε ποίηση..."
kathimerini.gr | Β.Γκουρογιάννης(από την συνέντευξη στην Μ.Σπυροπούλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου